Η πιο έρημη Αθήνα που έχεις δει ποτέ
ένα περίπτερο φωτίζει έξω απ’ το μικρό καφέ
στα μισά του χειμώνα, που έχουν όλοι χαθεί;
Και γύρω δες απέμειναν μόνο δρόμοι και αριθμοί.

Κοιτάζεις σ’ ένα εξώφυλλο ο αστραφτερός κανένας
και δίπλα του χαμογελά η ωραία της ημέρας
συνέντευξη στη σελίδα είκοσι επτά.

Μια φωνή στο ραδιόφωνο ίσως αύριο να βρέχει
ένα τραγούδι που μονολογεί πως θα τη διώξει δεν αντέχει
τα φανάρια έχουν σβήσει, λιγοστοί περαστικοί
σε ποιο σπίτι να γυρνάνε από ποιο σπίτι έχουν χαθεί.

Και τρέχουνε στα μάτια τους οι τίτλοι κάποιου τέλους
σειρές ειδήσεις πρωινά με χιλιάδες καλεσμένους
κούκλες γυμνές σε μια βιτρίνα σκοτεινή.

Μα εσύ έχεις τόσα να μετράς και τόσα να θυμάσαι
τα παίρνεις στο κρεβάτι σου και πάνω τους κοιμάσαι
γιατί να νιώθεις μόνος τελικά;

Η πιο έρημη Αθήνα που έχεις δει ποτέ
ξημερώματα η πλατεία έξω απ’ το μικρό καφέ
μια επιγραφή που αναβοσβήνει, ένα βιαστικό ταξί
και σου φάνηκε για μια στιγμή πως την είδες πάλι εκεί.