Μες του Αιγαίου την αλμύρα
κι’ από παιδάκι μες τη γύρα
ανάβω τ’ άστρα για μι’ αγάπη τις βραδιές.
Σ’ έναν καινούριο πια αιώνα
εγώ ακόμα στον αγώνα
για όσες μείνανε αλύτρωτες καρδιές.

ΡΕΦΡΑΙΝ
Και ονειρεύομαι και κλαίω
και για καημούς τραγούδια λέω
όμως κρατάω της ελπίδας το κλειδί.
Είμαι απ’ αυτούς που αγαπάνε
(που τραγουδάνε κι ας πονάνε)
Έλληνας γνήσιος με δυο λέξεις δηλαδή.

Μες του καιρού μας τον κρατήρα
κρατάω ακόμα χαρακτήρα
και τη ζωή μου παίρνω πάλι απ’ την αρχή.
Παλεύω πάντα για το δίκιο
έχω το λόγο μου αντρίκειο
και κατά βάθος μια ευαίσθητη ψυχή.