Αφού δε σου φτάνει η αγάπη που δίνω
δεν βλέπω το λόγο να μείνω,
μετά από τόσα φεγγάρια σβησμένα
ανάβει ένα απόψε για μένα.

Θα το συνηθίσεις, ήρθε η σειρά σου
όσα μου `χεις κάνει θα τα βρεις μπροστά σου,
θα το συνηθίσεις, πως χωρίζει ο δρόμος,
από `δω και πέρα ο καθένας μόνος.

Ποτέ δεν υπήρχες στις δύσκολες ώρες
τραβούσα εγώ ανηφόρες,
αλλάζουν οι ρόλοι, τελειώνει το έργο,
μαζεύω, κλειδώνω και φεύγω.

Θα το συνηθίσεις, ήρθε η σειρά σου
όσα μου `χεις κάνει θα τα βρεις μπροστά σου,
θα το συνηθίσεις, πως χωρίζει ο δρόμος,
από `δω και πέρα ο καθένας μόνος.