Σε χάνω
κι απ’ τον πόνο μου τα χάνω,
περνάνε δίπλα μου οι μέρες
σαν τις αδέσποτες τις σφαίρες
και με στριμώχνουν στης ζωής μου το στενό.
Σε χάνω
και στην κρίσι μου επάνω,
τα ανεξέλεγκτα τα πάθη
με κατευθύνουν σ’ άλλα λάθη
και μεγαλώνουν της ψυχής μου το κενό.

Ρ
Με συγχωρείς που σ’ αγαπώ
με τρόπο παρανοϊκό
μα έχεις κάτι που στ’ αλήθεια με τρελαίνει.
Δε σε αλλάζω ουρανέ
κι’ ας μη ξαστέρωσες ποτέ
όσο κι αν βρέχει αυτή η αγάπη μ’ ανασταίνει.

Σε χάνω
και στα όριά μου φτάνω
δε με χωράει αυτή η πόλη
μαζί με σένα φύγαν όλοι
και σαν παρείσακτος στους δρόμους τριγυρνώ.
Σε χάνω
και κοντεύω να πεθάνω
ούτε μια μέρα δε θ’ αντέξω
και από πίσω σου θα τρέξω
να σου φωνάξω γύρνα σε παρακαλώ.

Ρ
Με συγχωρείς που σ’ αγαπώ
με τρόπο παρανοϊκό
μα έχεις κάτι που στ’ αλήθεια με τρελαίνει.
Δε σε αλλάζω ουρανέ
κι’ ας μη ξαστέρωσες ποτέ
όσο κι αν βρέχει αυτή η αγάπη μ’ ανασταίνει.