Ξαναζώ
εκείνο το τραγούδι
που είχα πάντα φυλαχτό
για τόπους που περπάτησα
για μύθους που τους κράτησα
στα χέρια μου σφιχτά
μα στην πρώτη χειμωνιά
τα σκόρπισε ο αέρας μακριά.

Με έζωσε της λήθης η σκιά
σαν ξωτικό
έφυγα απ`τον κόσμο μακριά
για να θυμηθώ.

Ερημιά
παντού όπου κι αν πήγα
αναζητώντας σε δροσιά
σ`άγγιζα κι έσβηνες
και τους μύθους μου έδιωχνες
στα πέρατα της γης
σαν πνοή αερικού
που γλιστράει
στο φως του φεγγαριού.

Μ`έδιωξε η αγάπη
μα την πλήγωσα κι εγώ
άπιαστες εικόνες και φωνές
χρέος και μερτικό.

Κάνω ευχή
και νάτο ξεπροβάλει
το άστρο που ήθελα να`ρθεί
τ`άγγιξα, μου γέλασε
για πάντα με ελευθέρωσε
και πάλι ξεκινώ
σαν απέραντη αγκαλιά
η ζωή
κοντά της με καλεί.