Μεσ’ στα χαλάσματα σε στοίχειωσε η μιλιά μου
μα η ματιά μου παραμένει ζωντανή.
Δε θέλω να `μαι ναυαγός στα ψέματά μου
και η ζωή μου να φαντάζει υπερβολή.

Θέλω να `ρθώ και να σε βρω γυμνό να στέκεις,
να μου μιλάς μ’ αυτή τη γλώσσα τη στεγνή.
Από τις πρώτες τις σιωπές μου να απέχεις
και η ζωή μου να φαντάζει πιο αγνή.

Κερί που σβήνει και ανάβει μοναχό του,
στάχυ που ανθίζει και μαδάει στα σιωπηλά.
Δε διάλεξα όνειρο να τρέμω στον αχό του
και η ζωή να με κοιτάει απ’τα ψηλά.

Πήρα ένα τρένο με καθρέφτες αγκαλιά μου,
αυτό να τρέχει κι εγώ να σπάω τα είδωλά μου.
Δε θέλω να `μαι ναυαγός στα ψέματά μου
και η ζωή του όπως παλιά, ζωή δικιά μου.