Πώς φοβάμαι να σου πω ότι κουράστηκα στο πλάι σου,
πως δεν έχω πια σκοπό να πολεμάω για την αγάπη σου,
πως διστάζω να σου πω τη μοναξιά ότι προτίμησα,
μες στα μάτια να σε δω και να σου πω ότι σε νίκησα.

Και πάλι κλείνομαι στον εαυτό μου,
δε βρίσκω δύναμη για το καλό μου,
σε είχα κάποτε για άνθρωπό μου
κι αυτό πονάει.

Δε μ’ αφήνουν να στο πω σαν με κοιτούν αυτά τα μάτια σου,
και κλείνομαι, πνίγομαι.

Πως φοβάμαι να σου πω μες στην καρδούλα μου χειμώνιασε,
πως το πάθος μας αυτό σαν ζωγραφιά τώρα ξεθώριασε,
πως διστάζω να σου πω τη μοναξιά ότι προτίμησα,
μες στα μάτια να σε δω και να σου πω ότι σε νίκησα.

Και πάλι κλείνομαι στον εαυτό μου,
δε βρίσκω δύναμη για το καλό μου,
σε είχα κάποτε για άνθρωπό μου
κι αυτό πονάει.

Δε μ’ αφήνουν να στο πω σαν με κοιτούν αυτά τα μάτια σου,
και κλείνομαι, πνίγομαι.