Έξω από το Γενή Τζαμί
παίζει το ούτι έρημο κορμί,
λέξεις με τα δάχτυλα κεντά
κάποιον φωνάζει, δεν του απαντά,

Σπάζει και ραγίζει τη φωνή
σαν πέτρα σιωπηλή,
το αχ! που την καρδιά του ταξιδεύει,
κόκκινα στα χείλη γιασεμιά,
η αγάπη είναι μια
φυτρώνει στην πιο άγρια ερημιά.

Μέτρησε τους τόπους που πατάς
κι ό,τι πληγώνεις μην το παρατάς,
μέτρησε και δάκρυα και φιλιά,
στις προσευχές σου κρύψε δυο πουλιά.

Μέτρησε τα λόγια που σιωπάς
τις νύχτες π’ αγρυπνάς
τα ονόματα που χάνονται στη σκόνη,
μέτρα όσα δε λες όταν μιλάς,
τις λέξεις της καρδιάς,
το χρόνο που θυμάται σαν ξεχνάς.

Σ’ άλλη γη, σε ξένο ουρανό
παιδί σαν μέλι, φως μελαχροινό,
έξω από το Γενή Τζαμί
ένα τραγούδι, δώδεκα λυγμοί.

Σπάζει και ραγίζει τη φωνή
σαν πέτρα σιωπηλή,
το αχ! που την καρδιά του ταξιδεύει,
κόκκινα στα χείλη γιασεμιά,
η αγάπη είναι μια
φυτρώνει στην πιο άγρια ερημιά.