Σε κάποιο χολ σκοτεινό
πεθαίνω κάθε στιγμή, Θεέ μου, σκοτώνει.

Σαν θαλπωρή ύπουλη, σαν σκοτοδίνη
τούτη η ανία γλυκά με καταπίνει.

Πόσο μ`αρέσει
γιατί να μ`αρέσει
πόσο μ`αρέσει.

Φως ζαλισμένο, αργό, γαλάζια οθόνη
κι ένας απόηχος εκεί, απ`το μπαλκόνι.

Αμερικάνικο φιλμ με αστυνόμους
και πάντα οι ξένες φωνές στους διαδρόμους

Πόσο μ`αρέσει...

Για μένα ποιος να νοιαστεί, ποιος να με πάρει
μια νυσταγμένη ψυχή σ`ένα δυάρι.

Σαν ένας ήρωας καλός, αδικημένος
σαν τραυματίας εδώ βαριανασαίνω.

Τώρα μονάχα αυτήν τη στιγμή αν μ`απαντήσεις
μ`ένα τηλέφωνο ζεστό θα μ`αναστήσεις.

Το νούμερο όμως ξεχνώ σαν να`μουν ξένος
άλλη μια τσίχλα μασώ υπνωτισμένος.

Πόσο μ`αρέσει...