Είναι κάτι νύχτες σαν κι αυτή,
που έχω το φεγγάρι ονειρευτεί,
ασημένιο χτένι στα λυτά σου μαλλιά,
να χορεύει σιγανά.
Δεν το είχα φανταστεί, πως αρκούσε μια στιγμή,
ένα βλέμμα πως μπορούσε, όλα να τα πει.

Είναι κάτι μάτια που μπορούν,
στα δικά σου άδυτα να μπουν.
Και να περπατήσουν τις κρυφές σου σπηλιές,
να σε δουν να κλαις.
Δεν το είχα φανταστεί, πως αρκούσε μια στιγμή,
ένα βλέμμα πως μπορούσε, όλα να τα πει.

Είσαι σαν το κύμα, είσαι σαν το δάκρυ,
σαν ποτάμι κατεβαίνεις στων χειλιών την άκρη.
Ποια στεριά θα γευτεί τα ζεστά φιλιά σου,
ποιο νησί θα κρυφτεί μέσα στην αγκαλιά σου.

Είναι κάτι νύχτες σαν κι αυτή,
που είσαι σαν την άμμο τη ζεστή.
Κι είναι η στιγμή που ανασαίνεις γλυκά,
που δε θέλω να χαθεί.
Δεν το είχα φανταστεί, πως αρκούσε μια στιγμή,
ένα βλέμμα πως μπορούσε, όλα να τα πει.