Φωνή μου εσύ πικρή, εξόριστη αδερφή,
τ’ Απρίλη την πληγή, πες μου ποιος θα την πει.
Μη ρίχνεις τα φτερά κι αν σε χτυπούν σκληρά
αυτοί που δεν μπορούνε να φτάσουνε μακριά.

Γι’ αυτούς που ζήσαν μόνοι, μεσ’ την άγρια τη σιωπή
ειν’ τ’ όνειρο μεγάλο και θ’ ανθίσει ένα πρωΐ.

Πονέσαν στη Μαδρίτη, βογγάνε στη Χιλή
και στο Βιετνάμ το αίμα πότισε τη γη.
Πατρίδες ξεχασμένες, στην άκρη αυτού του κόσμου,
διψάνε για μια μέρα, φωτεινή και λαμπερή.

Γι’ αυτούς τους ξεχασμένους, τους μόνους, τους πικρούς
γι’ αυτούς που τρώνε μπόρες και σκληρούς καιρούς,
καρδιά μου αγκάλιασέ τους, μη φεύγεις μακριά,
τραγούδα αυτό που βλέπεις, στον κόσμο τη χαρά.