Εγώ για τις παρέες μου κουβέντα δε σηκώνω
μαζί μ’ αυτούς περπάτησα κι αυτούς γνωρίζω μόνο
Κανένας δε με πρόδωσε κι αντάλλαγμα κανένα
ποτέ δεν ήρθαν να μου πουν πως θέλουν από μένα

Φιλαράκια με καρδιά από μετάξι
που μου λέγανε μην κλαις κι ειν’ όλα εντάξει
Φιλαράκια πιο σκληρά κι απ’ το διαμάντι
με ψυχές εφτά, με ψυχές εφτά και δυναμίτη μάτι

Για τις πληγές μου κλάψανε ξενύχτησαν μαζί μου
μ’ ανάσταιναν σαν πέθαινα μες την απογνωσή μου
Μαζί πόρτες ανοίξαμε πολλές με τ’ αντικλείδια
Που φτιάξαμε για τ’ άτιμα των δυνατών παιχνίδια