Τα κοράλλια βγαίνουνε μέσα στο βυθό
δεν ξεχνώ, αγάπη μου, για να θυμηθώ
χίλιες νύχτες πού `φυγες κι όμως είσ’ εδώ
μέσα στο μεράκι μου όταν τραγουδώ

Χόρεψε να με γητέψεις και να λυτρωθώ
κι ό,τι έχω αγαπήσει να το αρνηθώ

Κυριακή απόγεμα μ’ ουρανό βαρύ
και σκουριά πυρρόχρωμη σε παλιό σκαρί
πέτρα κοκκινόχωμα, πόρτα σφαλιχτή
νιώσε την καρδούλα μου, να σού ανοιχτεί

Χόρεψε κι όλα σ’ τα δίνω για να με κοιτάς
και ο νους μου πού πλανιέται, πάψε να ρωτάς

Χίλια χρόνια πέρασαν μες σε μια στιγμή
μες στου φεγγαρόφωτου κείνο τ’ ασημί
χόρεψες και μέθυσες κι είπες θα χαθώ
δείξε μου τα βήματα να σ’ ακολουθώ

Το κορμί σου κι η ματιά σου οδηγούν, θαρρώ
του σεβντά και του θανάτου τον τρελό χορό