Πάντα μικρός στις παρέες με μεγάλους
ξεχωριστός, ξεκομμένος από τους άλλους
ήθελα να `χει στη ζωή του δυο φεγγάρια
να τον κοιτάνε, να τον φιλάνε
να του προσφέρουν τις γραφές των ποιητών
να τον κρατάνε, να τον ξυπνάνε
όταν το όνειρο σπαράζει στο κενό

Μη προσπαθείς να ταξιδέψεις άλλο άπιστε Θεέ μου
Όταν δε ζεις κάποιες στιγμές μην είσαι εδώ
Μη προσπαθείς να υποθέσεις άλλο άπειρε μικρέ μου
η λογική σου παραμένει διχασμός

Μα μόλις κράτησε στα χέρια τα φεγγάρια
Ξέχασε πως το να ζεις θέλει σκοπό
Δε καταλάβαινε πως έλαμπαν για κείνον
και τον κοιτούσε, και τον φιλούσε
και του πρόσφεραν τις γραφές των ποιητών
και τον κρατούσε, και τον ξυπνούσε
όταν το όνειρο σπαράζει στο κενό