Στέκομαι ψηλά, βλέπω μια άμορφη μάζα,
ώριμη για φονικό.
Είμαι μέσα της, έχω βγάλει τη γάζα,
κοιτάζω ψηλά κι είμαι εγώ.

Δεν αντέχω, δεν αντέχω εδώ
μια ζωή χωρισμένος στα δυο να ζω.

Με σπρώχνουν τα κύματα, βουλιάζω σε βρωμικο χώμα,
μου απλώνω το χέρι να βγω.
Ο ήλιος είναι ψηλά και όμοιος στέκει ακόμα,
μα ποιος μ`εμποδίζει να δω.

Δεν αντέχω, δεν αντέχω εδώ
μια ζωή χωρισμένος στα δυο να ζω.

Στέκομαι ψηλά, βλέπω ένα άμορφο πλήθος,
παντιέρες κρατάει και σταυρούς.
Είμαι μέσα του, ετοιμόρροπος λίθος,
μια βία μας κρατάει ζωντανούς.

Δεν αντέχω, δεν αντέχω εδώ
μια ζωή χωρισμένος στα δυο να ζω.