Μα πού να`ναι κι εκείνοι οι άγιοι απόστολοι
Ντυμένοι με στιχάρια κι ιερά,
Ζωσμένοι πετραχήλια, που οι διαόλοι
Τους τρέμανε, οι φτωχοί, γιατί γερά
Τους πιάναν απ`το σβέρκο σαν γατιά;
Κι ο αφέντης σαν το δούλο του πεθαίνει
μ`όμοια τους τρώει ο Χάρος λαιμαργία
Πρόσκαιρα είν`όλα, τίποτα δε μένει.

Κι οι αυτοκράτορες πού`ναι, οπού την Πόλη
Κρατούσαν με τα χέρια τα χρυσά,
Και της Γαλλίας πού να βρίσκεται όλη
Των βασιλιάδων η εκλεχτή γενιά,
Που χτίσανε στο Θεόν ευλαβικά
Ναούς και μοναστήρια; Δοξασμένοι
Κι αν ζήσαν στον καιρό τους, πάνε πιά.
Πρόσκαιρα είν`όλα, τίποτα δε μένει.

Πού`ναι οι σοφοί, οι Δελφίνοι απ`την Γκρενόμπλη
Κι από τη Βιέννη, πού είν`η αρχοντιά;
Κι απ`την Ντιζόν, Σαλέν κι από την Ντόλη
Οι αφέντες τα πρωτότοκα παιδιά;
Χωρίς ακολουθία πια καμιά
Κήρυκες, μουσικούς πού είν`οι καημένοι;
Έφαγαν, ήπιαν, γλέντησαν γερά;
Πρόσκαιρα είν`όλα, τίποτα δε μένει.

Πρίγκιπα, κι όσους ζούνε τώρα δα
Ο θάνατος παρόμοια τους προσμένει,
Μπούρικα και χτικιάρικα κορμιά.
Πρόσκαιρα είν`όλα, τίποτα δε μένει.