Καλοκαίρι, και ο ήλιος ψηλά,
να φωτίζει της νιότης τ’αστέρι,
θέλω να’ρθω κοντά,
και να σου απλώσω το χέρι.

Αντιγόνη, η ματιά σου κρυφή,
μεσ’τα μαύρα γυαλιά, με σκοτώνει,
του κορμιού σου η μορφή,
είναι φλόγα καυτή, που με λιώνει.

Με τελειώνει, το γλυκό σου φιλί,
απ’τα χείλη σου αυτά, με σκλαβώνει,
με τρελαίνεις γιατί,
η ανάσα σου μ’αναστατώνει.

Είσαι δάκρυ, από γέλιο χαράς,
με αγγίζεις και σπάς τα δεσμά μου,
είσαι κύμα δροσιάς,
που χαρίζεις ζωή στα ονειρά μου.

Αντιγόνη, η ματιά σου κρυφή,
μεσ’τα μαύρα γυαλιά, με σκοτώνει,
του κορμιού σου η μορφή,
είναι φλόγα καυτή, που με λιώνει.

Αντιγόνη, η ματιά σου κρυφή,
μεσ’τα μαύρα γυαλιά, με σκοτώνει,
του κορμιού σου η μορφή,
είναι φλόγα καυτή, που με λιώνει.