Θα σας την πω απ’ την αρχή την ιστορία
ήμουνα δώδεκα ή μήπως δεκατρία
τότε που οι άντρες άρχισαν να με κοιτάνε
κι όταν περνάω στο δρόμο να σφυράνε.

Μια μέρα μ’ έστειλε η μαμά μου στο χασάπη
μόλις με βλέπει όλο γλύκες και αγάπη,
κι εγώ του λέω αστα αυτά και όλα κι όλα
όμως μετά μου `κανε δώρο μια μπριζόλα.

Ύστερα πήγα το αρνάκι μας στο φούρνο
στον αγριάνθρωπο το φούρναρη το στούρνο,
μην πεις, μου λέει, πουθενά αυτό που είδες
και μου χαρίζει ένα ψωμάκι με σταφίδες.

Την άλλη μέρα που με στείλαν στο μπακάλη
μου `δωσε τζάμπα μια γκαζόζα σε μπουκάλι,
ήθελε μόνο το μπλουζάκι μου να βγάλω
και δε μου ζήτησε ο καημένος τίποτ’ άλλο.

Τα ίδια γίνανε μετά με το μανάβη
μα είχε γυναίκα πονηρή που δεν τα χαύει,
έτσι αναγκάστηκα ν’ αφήσω το πεπόνι
και κάπου εδώ η ιστορία μου τελειώνει.

Να πως βγήκα στο κλαρί
ε! δε θέλει και πολύ,
για να λέμε την αλήθεια
όλα είναι μια συνήθεια,
οι αγάπες παραμύθια,
κι έτσι βγήκα στο κλαρί
δε θέλει πολύ.