Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι
και κοιτώ κατάματα την πόλη
που τόσα χρόνια μ’ έχει κλεισμένο εδώ.
Μας έχει θάψει στο τσιμέντο
και φοβάμαι δε θ’ αντέξω
όλα μου τα χρόνια να τα περάσω εδώ.

Κι όλο ονειρεύομαι καράβια
που με πάνε μακριά
κι ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά.

Σήμερα πάλι στις ειδήσεις
πόλεμοι και κατακτήσεις
ονόματα μεγάλα και τρανά.
Πόσο κουράστηκα εδώ πέρα
δεν μπορώ να πάρω αέρα
και χάνομαι σε κόλπα πολιτικά.

Κι όλο ονειρεύομαι καράβια
που με πάνε μακριά
κι ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά.

Πέστε μου πού πάμε, για πού τραβάμε,
δείξε μου αυτός ο δρόμος πού οδηγεί.
Πέστε μου πού πάμε, για πού τραβάμε,
κι η θηλιά μας πνίγει κάθε μέρα πιο πολύ.

Όλοι μιλάνε για μια νίκη
δεν έχω να πληρώσω νοίκι
σχεδιάζω μια κατάληψη κι εγώ.
Δεν έχω τίποτα να δώσω
δε γουστάρω να πληρώσω
λάθη που δεν έκανα εγώ.

Κι όλο ονειρεύομαι καράβια…

Πέστε μου πού πάμε, για πού τραβάμε…