Βγαίνει αργά απ’ το λιμάνι το βαπόρι
στην παγωμένη καταχνιά του δειλινού,
μια φυσαρμόνικα ακούγετ’ απ’ την πλώρη
να τραγουδάει τη νοσταλγία του γυρισμού.

Θα καρτερώ όσον καιρό
λείπεις μακριά στην ξενιτειά.

Κι εγώ ιδαλγός ταξιδευτής της παραλίας
της φυσαρμόνικας ακούω τον σκοπό
και σκλάβος γίνομαι γλυκιάς μελαγχολίας
σαν να `μαι αυτός που πάει μακριά στα ξένα, εγώ.

Να μ’ αγαπάς όπου κι αν πας
κι όπου βρεθείς μη μ’ αρνηθείς.

Μαύρο σημάδι έχει γίνει το καράβι
πέρα στη γκρίζα του ορίζοντα γραμμή
μα η φυσαρμόνικα να τραγουδάει δεν παύει
για τη θλιμμένη του ξενιτεμού στιγμή.

Γλάρου φτερά για μια φορά
να `χα να `ρθω για να σε βρω.

Να μ’ αγαπάς!