Μη ρωτάς γι’ αθώα και αμαρτωλά,
φερμουάρ δεν είναι η ζωή να κλείσει,
άπλωσε το χέρι πάνω στη θηλιά
κάποιος θα βρεθεί για να τη λύσει.

Το κρεβάτι τρίζει μ’ αναστεναγμούς
κι όσα λες κι ακούσεις θα ηχογραφήσεις,
κάποτε θα τα `χεις κι όσο θα τ’ ακούς
θέλοντας και μη θα συλλαβίσεις.

Το κρεβάτι τρίζει κι έξω η βροχή
νύχτα που δαγκώνει σαν αφιονισμένη,
να `ξερες τι κρύβω μέσα στο χαρτί
στο τραγούδι αυτό που δε μου βγαίνει.

Σε θολό καθρέφτη μη ξανακοιτάς
όταν σε ζηλεύει σε παραμορφώνει,
κρύψ’ το πρόσωπό σου σ’ ό,τι αναζητάς
θα σε βοηθήσουν και οι δαιμόνοι.

Το κρεβάτι τρίζει μ’ αναστεναγμούς
κι όσα λες κι ακούσεις θα ηχογραφήσεις,
κάποτε θα τα `χεις κι όσο θα τ’ ακούς
θέλοντας και μη θα συλλαβίσεις.

Το κρεβάτι τρίζει κι έξω η βροχή
νύχτα που δαγκώνει σαν αφιονισμένη,
να `ξερες τι κρύβω μέσα στο χαρτί
στο τραγούδι αυτό που δε μου βγαίνει.

Το κρεβάτι τρίζει στ’ αναφιλητά
στρίποδο παλιό χαμένης εκστρατείας,
και θυμίζει ήττες, μόνο ήττες πια,
μιας αγάπης που ήσουν πάντα τραυματίας.