Τον κινηματογράφο να `ξερες που τον γράφω
απ’ το πρωί στο πόδι μ’ έχουνε σαν το βόδι,
τελείως χεσμένο κι εγώ περιμένω
ν’ ανάψουν τα φώτα, να βάψουν μια πόρτα ξανά, ξανά,
τ’ αγόρια στη μέση ν’ αλλάξουνε θέση,
σκασμός, δε μιλάμε, κλακέτα και πάμε ξανά, ξανά.

Ξεροσταλιάζω κι αναστενάζω,
στη σκοτεινή μεριά του σινεμά,
ένα κοθώνι μες στην οθόνη
ισόβια δεσμά.

Άτιμη βιοπάλη, δε σήκωσα κεφάλι,
στη δόξα και το χρήμα εγώ είμαι πάντα θύμα,
η Νίνα φωνάζει, χτυπιέται, ουρλιάζει,
στουπί στο μεθύσι την πιάνει μια κρίση ξανά και ξανά
η σάρα, η μάρα κι η κάθε ψωνάρα
στην πλάτη μου επάνω θα στήνει το πλάνο ξανά
και ξανά και ξανά.