Ποιο μοιρολόι να σου στείλει ως εκεί
που αποξεχνιέσαι με τα μάτια σου σβησμένα,
λόγια απο απόγνωση υφασμένα και σιωπή.
Λόγια στιμμένα.
Χιλιοειπωμένα.

Θυμάμαι που έσκυβες σ’ένα άγραφο χαρτί
μ’ένα τσιγάρο στα δυο χείλια τα γραμμένα.
Σε μια ζωή μια λέξη σκάρωσες ¨ γιατί ; ¨.
Λέξη παρθένα.
Μ’όλα ειπωμένα.

Ποια μοίρα, μούκλαιγες, αποστερεί απ το φως
τα ταπεινά του κόσμου και τα ορφανεμένα.
Και σ’αναλίγωνε κι αυτός ο πυρετός
αρρωστημένα.
Κι όλα ειπωμένα.

Την τελευταία σου νύχτα πήρες αγκαλιά
κάποια σου όνειρα παλιά, μαραζωμένα.
Τα γλυκοπότισε η πίκρα σου φιλιά
φαρμακωμένα.
Κι όλα ανθισμένα.

Πως απ τη σκιά της αύρας σου της κοσμικής
να δρέψω απ όσα φωτεινά μούχες ταμένα.
Τρυγάω απ τη νύχτα της παντέρμης μου ψυχής
λόγια σβησμένα.
Χιλιοειπωμένα.

Αν έπρεπε τα λάθη μου
στον πόντο να μετρούσα,
χίλιες ζωές θα ζούσα
και θα μού λείπαν δυο .
Λάθη φτηνά, καθημερνά
πού δυο φορές μετράνε,
στα άπλυτα σε πετάνε
κι ο χρόνος πλυσταριό .

Πλάνης παιδιά, που απόκοντα
στο δρόμο ακολουθάτε,
συγγνώμη μη ζητάτε,
κακία δε σάς κρατώ .
Εξω απ το τελευταίο μου,
πού κι υστερνό μου θάναι .
Με σπρώχνει όπου πονάνε,
σ άσβεστο πυρετό .

Το τελευταίο λάθος μου
είναι αμαρτία μεγάλη .
Βαραίνει όσο καμιά άλλη .
Συγγνώμη δε χωρά .
Την ώρα πού μ αρνιόσουνα
βρήκα γιά ν αμαρτήσω .
Διπλά να σ αγαπήσω
καί να μη σ αφορά .

Είχα καί ήχο, είχα καί φως,
μιά θέση είχα στα προσεχώς
γιά σένα .
Είχα στον άνεμο φτερά
κι όσα ένα αγέρι λαχταρά
πολύ .
Μια βάρκα είχα με πανιά,
δυό όνειρα στην Κοκκινιά
δεμένα .
Είχα ένα πέλαγο ανοιχτό
κι είχα σκοπό να ξανοιχτώ,
με πυροφάνι να σού κλέψω ένα φιλί .

Είχα καί νιάτα καί καρδιά,
ρεμέντζο είχα στην βραδιά,
προικιό μου .
Είχα ένα αστέρι στα ψηλά,
φορές φορές να μού γελά,
δειλά .
Είχα ένα ρούχο δανεικό
κι ένα αύριο φυματικό,
χτικιό μου .
Είχα κι αλώνιζα μια γη
κι είχα σκοπό μια χαραυγή
να ανατείλω, μες στο βλέμμα σου, δειλά .

Είχα κι αλώνιζα έναν κόσμο, σαν σπουργίτι,
συνηθισμένο, μελαγχολικό, πεζό
κι εσύ, πού πόνεσες τη μοίρα ενός αλήτη,
κόσμους μού χάρισες, πού δεν μπορώ να ζω .