Δεν έχω πατρίδα, ούτε φίλους, ουτ’ αδέρφια
Άχρηστη η ζωή μου, μες το έρεβος γυρνώ,
Ξέρω αυτός ο δρόμος πως δεν έχει γυρισμό,
Με βαραίνει αφόρητα η πληγή μέσα στα στήθια,
Κέρδισα χρυσάφι μ’ έναν τρόπο οδυνηρό
Πούλησα το αίμα των συντρόφων στον εχθρό,

Το σπαθί του νικητή, της ψυχής μου η φυλακή,
Του Δαίμονα πιστός, προδότης και δειλός,
Δίχως γεύση το ψωμί, κι η ελπίδα μακρινή,

Ένοιωσα το αίμα το σταγμένο στο κορμί μου,
Συμφορά το μίσος που με πνίγει από παντού,
Πάνω μου βαριά η τιμωρία τ’ ουρανού,
Τι καταστροφή, σέρνω αδιάκοπα μαζί μου,
Εκδικείται ο χρόνος σαν προφήτης του κακού,

Το σπαθί του νικητή, της ψυχής μου η φυλακή,
Του Δαίμονα πιστός, προδότης και δειλός,
Δίχως γεύση το ψωμί, κι η ελπίδα μακρινή,