Ένα τραγούδι του δρόμου
χαμένο κομμάτι δικό μου
στα βήματά σου χτυπά.

Όπως σφυρίζεις τη νότα
που παίζουν της πόλης τα φώτα
σε συνοδεύω κρυφά
σε συνοδεύω κρυφά.

Τρέχεις μα σε προσπερνά
αυτό που ξέχασες να ζήσεις,
μια μορφή που δεν μπορείς ν’ αγγίξεις,
θα με δεις μα δε θα με γνωρίσεις.

Είμαι σκιά που γυρνά,
στη λογική σου αλλάζω σειρά,
στις άδειες ώρες σου βάζω φωτιά,
τον πόθο η νύχτα ξυπνά.
Είμαι σκιά που γυρνά.

Όταν θα φεύγεις θυμήσου
στον ήχο θα μπω της φωνής σου
να σου χαράζω τροχιά.

Χρόνια που σ’ έχουν πληγώσει
αγάπες που έχουν στοιχειώσει
θα σου κρατούν συντροφιά,
θα σου κρατούν συντροφιά.

Τρέχεις μα σε προσπερνά
αυτό που ξέχασες να ζήσεις,
μια μορφή που δεν μπορείς ν’ αγγίξεις,
θα με δεις μα δε θα με γνωρίσεις.

Είμαι σκιά που γυρνά,
στη λογική σου αλλάζω σειρά,
στις άδειες ώρες σου βάζω φωτιά,
τον πόθο η νύχτα ξυπνά.
Είμαι σκιά που γυρνά.