Κι έτσι ... καταλήξαμε παρέα
το χεράκι σου τ’ ακριβό να κρατώ
κι όπως δυο στάλες της βροχής
γίνονται ένα σ’ επιφάνεια τζαμιού
εμείς στο τζάμι της ζωής
γινόμαστε μια στάλα πικρού νερού.

Να μη φωτίσεις ξανά με κερί
τα όνειρα που χαθήκαν
σε κέρδιζα σπειρί σπειρί
κάθε που οι λύπες με βρίσκαν.

Κι όπως θα βαδίζουμε παρέα
και με τη ματιά μου τον κόσμο θα δεις
μη φοβηθείς τις πυρκαγιές
και τους βυθούς που `χουν μαγέψει σκαριά
μόν’ τις ολάνθιστες μηλιές
να κρύψεις στης ψυχής σου τα οχυρά.

Μονάχα έτσι τον κόσμο θα δεις
άνθος που θα ευωδιάσει
πριν φως της νέας εποχής
της αγάπης το δάσος κάψει.

Κι ο έρωτάς σου εικόνα Χριστού
θα μοιάζει κι έτσι θα μένει
σωσμένη από χέρια εχθρού
μ’ ώμο Χριστιανού ταξιδεμένη.