Από την αύρα την παντοτινή
ήρθες κοντά μου Φραγκοσυριανή,
ήσουν το μύρο το πελαγινό,
κοχύλι ξέχωρο, λουσμένο με λυγμό.

Σ’ αυτή τη φλόγα, καρφιά τα λόγια,
στο ίδιο πάθος καιγόμαστε κι οι δυο,
χωρίς το ψέμα, εγώ μ’ εσένα
γίναμε ένα σ’ αυτό το μακελειό.

Μ’ ανέβασες ψηλά στο λυτρωμό
και πως να κάτσω μ’ ώρα να στα πω,
μείνε κοντά μου, δώσ’ μου επιμονή,
να `ναι μια φούντωση γλυκιά σαν προσευχή.

Σ’ αυτή τη φλόγα, καρφιά τα λόγια,
στο ίδιο πάθος καιγόμαστε κι οι δυο,
χωρίς το ψέμα, εγώ μ’ εσένα
γίναμε ένα σ’ αυτό το μακελειό.