Στις καμπύλες του χρόνου σε βρίσκω, σε χάνω,
κοτσυφάκι του ονείρου, στο φεγγάρι σε πιάνω,
με αχτίνες του ήλιου μετράω τις οδύνες,
τσιγαρόχαρτου καύτρα, την ψυχή μου αν είδες.

Ανυψώνεσαι, χάνεσαι, τι θ’ απογίνει
το παιδί που τη νύχτα το αντριλίκι τ’ αφήνει,
το μετρό που τρομάζει για το τραμ μη γυρίσει,
το φεγγάρι που σκουντάει τον ήλιο να δύσει.

Αν μετρήσω τους δρόμους που μόνη σου κάνεις,
δε θα μείνει στο τέλος μια σταγόνα μελάνης.
Στο στενό καλντερίμι φως χλωμό τρεμοσβήνει,
το στερνό το αντίο μαύρο δάκρυ το ντύνει.