Πάλι καινούρια βάσανα, πάλι καινούρια κάλλη,
τέτοια κοπέλα έμορφη, μάνα μου δεν είδ’ άλλη
απο τα Μέγαρα κρασί θα πιω για να μεθύσω,
τον πόνο που ‘χω στην καρδιά, να σου τ’ομολογήσω.

Πες μου, βρε Μεγαρίτισσα, κιτρινοτσεμπερούσα,
κούκλα φεγγαροπρόσωπη και χαμηλοβλεπούσα,
πότε θε να ‘ρθεις να σου ειπώ, πως καίγεται η καρδιά μου,
μ’ένα φιλάκι σου γλυκό, θα σβήσεις τη φωτιά μου.

Μάθε, βρε Μεγαρίτισσα, πως σ’αγαπώ και λιώνω,
μα δεν αντέχω να πονώ, γι’ αυτό στο φανερώνω,
απο τα Μέγαρα κρασί θα πιω για να μεθύσω,
τον πόνο που ‘χω στην καρδιά, να σου τ’ομολογήσω.