Στα χεράκια σου να ήμουν, βρε,
ένα ντέφι σαν σελήνη,
κάθε χτύπος και παράπονο,
αχ, το φέρσιμό σου τ’ άπονο
είναι κόμπος που δε λύνει.

Να `χα όσα έχει η τράπεζα
τραγουδάκια να σου τα `παιζα,
κι ό,τι θέλεις να σου έφτιαχνα,
να μ’ αγάπαγες κι ας πέθαινα,
αχ, αμάν,
να `χα όσα έχει η τράπεζα
τραγουδάκια να σου τα `παιζα.

Στα ματάκια σου να ήμουν, βρε,
δάκρυ και να τα θαμπώνω,
να μη λένε τόσα πράματα
όταν με κοιτούν κατάματα
κι από πίκρα μαραζώνω.

Να `χα όσα έχει η τράπεζα
τραγουδάκια να σου τα `παιζα,
κι ό,τι θέλεις να σου έφτιαχνα,
να μ’ αγάπαγες κι ας πέθαινα,
αχ, αμάν,
να `χα όσα έχει η τράπεζα
τραγουδάκια να σου τα `παιζα.

Αμάν,
να `χα όσα έχει η τράπεζα
τραγουδάκια να σου τα `παιζα,
κι ό,τι θέλεις να σου έφτιαχνα,
να μ’ αγάπαγες κι ας πέθαινα.