Φαίνεται πέρα ένα δάσος από ελιές,
δύο αιώνων σπίτι προς τη θάλασσα κοιτάει,
Πάσχα, το Πήλιο γεμάτο πασχαλιές,
μια ξεχσμάνη γλώσσα ο άνεμος μιλάει.

Βρεγμένο χώμα, ανοιξιάτικη βροχή,
πάνω στο τζάκι ένα αίνιγμα χτισμένο,
μεσ’ στα μαλλιά σου μια σταγόνα έχει σταθεί,
κρατάς στην τσέπη σου ένα φύλλο φυλαγμένο.

Ό,τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε,
άμμος στα χέρια και κυλά,
κι ό,τι μένει είν’ ό,τι αντέχει
με τον αγέρα και το χρόνο να μιλά.

Δέκα παράθυρα, ανοίγματα στο φως,
πάντα οι φίλοι στη ζωή μας καλεσμένοι,
μετά από χρόνια δες πως γλύκανε ο καιρός,
εδώ ο χρόνος είναι ο κόσμος που ανασαίνει.

Ό,τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε,
άμμος στα χέρια και κυλά,
κι ό,τι μένει είν’ ό,τι αντέχει
με τον αγέρα να μιλά,
ό, τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε,
άμμος στα χέρια και κυλά,
κι ό,τι μένει είν’ ό,τι αντέχει
με τον αγέρα και το χρόνο να μιλά.