Βάζεις το γέλιο, αυτό το παμπόνηρο
που με σκοτώνει και φεύγει,
είσαι το τέλος για κάθε μου όνειρο
και σαν καπνό μ’ αποφεύγεις,
πετάνε σπίθες στο ξύλινο πάτωμα
τα μυτερά σου τακούνια,
κι όλο με μπλέκεις μ’ εκείνα τα άτομα
που δεν μπορώ απ’ την κούνια.

Μη γυρίσεις ξανά, να μου κάνεις τη χάρη,
δε χωράμε κι οι δυο στης ψυχής το πατάρι.

Στης ψυχής το πατάρι.

Ρίχνεις το βλέμμα πριν κάνεις την έξοδο
στον τοίχο να με καρφώσεις,
με οδηγείς σταθερά σ’ αδιέξοδο
και σε λαμπρότατες πτώσεις,
στήνεις παιχνίδια πολέμου νυχτιάτικα
και πως θα χάσω το νιώθω,
και μ’ ένα ύφος γεμάτο παράνοια
μου λες να κάνω το στόχο.

Μη γυρίσεις ξανά, να μου κάνεις τη χάρη,
δε χωράμε κι οι δυο στης ψυχής το πατάρι.

Στης ψυχής το πατάρι, στης ψυχής το πατάρι.