Στην απαλή αμμουδιά
που τήνε γλείφει η θάλασσα
τα μικρά της βήματα δε θα γυρίσουν πια
κι ένα μοναχικό μονοπάτι γεμάτο λύπη
και σιωπή
φτάνει ως τα βαθιά νερά
ένα μοναχικό μονοπάτι γεμάτο πόνο σκοτεινό
φτάνει ως πάνω στον αφρό.

Ο Θεός ξέρει ποια αγωνία σε συντρόφεψε
και ποιοι παλιοί καημοί σβήσανε τη φωνή σου
για να κοιμάσαι τώρα και να σε νανουρίζει
το τραγούδι των κοχυλιών
το τραγούδι που λέει
στο σκοτεινό βυθό της θάλασσας
το μεγάλο κοχύλι.

Πού πας Αλφονσίνα με τη μοναξιά σου
ποια καινούρια ποιήματα
ψάχνεις τώρα να βρεις
μια αρχαία φωνή από άνεμο κι αλάτι
σου ραγίζει την ψυχή και σε καλεί κοντά της
κι εσύ να πας να τη φτάσεις σαν μέσα σε όνειρο
κοιμωμένη Αλφονσίνα
ενδεδυμένη τη θάλασσα.

Πέντε μικρές σειρήνες θα σε περπατήσουν
σε δρόμους από φύκια και κοράλλια
κι άλογα φεγγοβόλα του πελάγου
θα χορεύουνε γύρω σου
κι όλα τα πλάσματα του νερού
θα παίζουν χαρούμενα γύρω σου.
Χαμήλωσέ μου το φως ακόμα λίγο
άσε με να κοιμηθώ, βάγια μου, εν ειρήνη
κι άμα ρωτήσει εκείνος
μην του πεις πως υπάρχω
πες του η Αλφονσίνα δε θα γυρίσει
κι άμα ρωτήσει εκείνος
μην του πεις ποτέ πως υπάρχω
πες του πως έφυγα μακριά.