Ένας κόσμος βυθισμένος στο σκοτάδι…
Κρύβομαι στις μοναξιάς το βαθύ πηγάδι…
Σιωπηλός κοιτάζω ψηλά…
Ένας φόβος κυριεύει το μυαλό μου…
Τι να είναι αυτό.. ρωτώ..Μα κανείς δεν απαντά…

Είμαι μόνος σε έναν κόσμο θαμπό…
Μια ελπίδα έχει χαθεί από καιρό…
Ας ήταν να χαθώ και εγώ μαζί της…
Πίσω από δέντρα…κάτω απ’ το χώμα…
και πίσω από τα βουνά…
ή έστω να ανέβω εκεί ψηλά…
θυμωμένος, να κοιτάξω τον ήλιο από κοντά…

«ήλιε μου άλλο δεν μπορώ…το σκοτάδι να ανεχτώ…
Άσε με τώρα να κρυφτώ…σε ένα μέρος φωτεινό…
Εκεί όπου η μοναξιά θα σβήνει…λεπτό προς λεπτό…
Δώσε μου χρόνο να σκεφτώ…γιατί κάποια μέρα δε θα ζω..
Αν πρέπει όντως ν’ αγαπώ…»

Η μοναξιά δε χάνεται στον χρόνο…
Είμαι μόνος εδώ και περιμένω..
Κράτα ώρα και θα δεις…
Ζω κάθε μέρα στο ίδιο το λεπτό…
Όταν το νιώσεις θα με θυμηθείς…
Εγώ θα είμαι εδώ…
Αφού να αλλάξω κάτι πλέον δεν μπορώ…

Ένας κόσμος δίχως τέλος…
Κρύβομαι μέσα στην μοναξιά μου…
Μπορεί να έχω γίνει και τρελός…
Ο κόσμος γύρω μου εχθρός…
Αφού δεν ζεις εσύ…ελπίδα μακρινή…
Άσε με να φύγω…
Και ας μην είσαι εσύ εκεί…