Φύγε κι άσε με στη μαύρη καταφρόνια,
φύγε κι άσε με στον πόνο μου ξανά,
μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια,
μαθημένη κι η καρδιά μου να πονά.

Είν’ αλήθεια σ’ αγαπούσα τόσα χρόνια,
μα κι αν θα φύγεις δε θα κλάψω με λυγμούς,
μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια,
μαθημένη κι η καρδιά μου στους καημούς.

Μ’ αν σκοντάψεις στης ζωής τα σταυροδρόμια,
γύρνα πίσω στο σπιτάκι μας ξανά,
μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια,
μαθημένη κι η καρδιά μου να ξεχνά.