Παράθυρα που κούρασε η θέα
και δεν μπορούν ν’ αλλάξουν περιβάλλον,
στη Νίκαια, στο Μετς, στην Καλλιθέα,
παράθυρα που κούρασε η θέα.

Τα κτίζουν ένα ένα τα καημένα,
στων τοίχων τα πλευρά και των μετάλλων,
άνθρωποι σαν εσένα, σαν εμένα,
τα κτίζουν ένα ένα τα καημένα.

Τραγούδι μου που τόσοι κατοικούνε
γιατί αρχίζεις έτσι, λυπημένα,
ποιος, τάχα, να σε χρέωσε σ’ εμένα,
και πίσω από την πλάτη μου γελούνε
ένοικοι, εργολάβοι, θυρωροί.

Οι ένοικοι κρεμάνε τις κουρτίνες
να κρύψουν, τι στ’ αλήθεια κι από ποιονε,
όλοι το ίδιο γδύνονται και τρώνε
και χάνονται στου καναπέ τις δίνες.

Παράθυρα που κούρασε η θέα
και δεν μπορούν ν’ αλλάξουν περιβάλλον,
στη Νίκαια, στο Μετς, στην Καλλιθέα,
παράθυρα που κούρασε η θέα.

Τραγούδι μου που τόσοι κατοικούνε
γιατί αρχίζεις έτσι, λυπημένα,
ποιος, τάχα, να σε χρέωσε σ’ εμένα,
και πίσω από την πλάτη μου γελούνε
ένοικοι, εργολάβοι, θυρωροί.

Τραγούδι μου που τόσοι κατοικούνε
γιατί να τελειώνεις λυπημένα,
ποιος, τάχα, να σε χρέωσε σ’ εμένα,
και πίσω από την πλάτη μου γελούνε
ένοικοι, εργολάβοι, θυρωροί.