Με τα μάτια μου κλεισμένα
πόσο μού’ λειψες μετρώ.
Συνήθισα με σένα
και να ζήσω δεν μπορώ.
Η μοίρα μου με παίζει
σαν το φύλλο το ξερό.
Στρωμένο το τραπέζι
και στα χείλη ούτε νερό.

Ναρθείς, ναρθείς,
στα χείλη μου η ανάσα μου
απόψε ξεψυχά.
Ναρθείς, ναρθείς
κι ας έπνιξες το είναι μου
μεσ’ στα ρηχά νερά,
τις ωραιότερες στιγμές
εγώ θυμάμαι μοναχά.

Στο ρολόϊ μου οι δείκτες
μ’ απορία με κοιτούν.
Μου φαίνονται οι νύχτες
πως απόψε σταματούν.
Παράξενα ιδρώνω
στο παράθυρο μπροστά,
τα χέρια μου απλώνω
και φωνάζω δυνατά.

Ναρθείς...