Καίνε οι φλέβες η αρρώστια σε πιάνει
ένα τσιγάρο σου κρατάει συντροφιά
τις ώρες που εσένα η κρίση σε πιάνει
Κ’ένας πλανήτης πια δε σε χωρά

Μες στο δωμάτιο που σήμαινε κόσμος
μόνο το στόμα την ψυχή σου κρατά
μακρύς γαλαξίας έξω ο δρόμος
ένα ταξείδι στο πουθενά

REFREN:
Σαν ένας Κομήτης τα όνειρα σκάνε
την στάχτη φυσάει α αέρας μακριά

Έχει νυχτώσει κι φωνές σε τρομάζουν
στους δείκτες που τρέχουν τον καιρό σου μετράς
τα βράδια που τρέμεις μες στο σκοτάδι
συνομιλία με τον ίσκιο ζητάς