Σ’ ένα ποτήρι με νερό
σαν δυο σταγόνες λάδι
οι δυο μας ενωθήκαμε
ένα μοιραίο βράδυ.

Κάτω απ’ το παράθυρό μας
παίζαν ένα τσιφτετέλι,
στα χείλη μας ερχότανε
ο στίχος του Σεφέρη.

Κάθε που πέφτει δειλινό
με πνίγει ένας πόνος,
κι εκεί που αγαπηθήκαμε
πάντα γυρνάω μόνος.

Μοιάζει το παράθυρό μας
σκοτωμένο ένα τρυγόνι,
όπου κι αν επλανήθηκα
η Ελλάδα με πληγώνει.