Πώς πέταξαν τα χρόνια, φευγάτα χελιδόνια
κι ήρθ’ ο χειμώνας να με βρει,
στο βράχο και στην πέτρα τα βήματά μου μέτρα
που τα σκαλίσαν οι καιροί.

Γι’ αυτό το πρώτο ψέμα μι’ αγάπη σώμα κι αίμα
τ’ αθάνατο και το κρυφό,
τα ματωμένα ρούχα και τα σημάδια που `χα
είναι το δώρο τ’ ακριβό.

Η διψασμένη αγκαλιά είναι του μαχαιριού φωτιά
και τα παλιά θα κάψει,
θα κάνει φως τη μοναξιά, βάλσαμο και παρηγοριά
θα στάξει.

Πώς πέταξαν τα χρόνια, φευγάτα χελιδόνια
κι ήρθ’ ο χειμώνας να με βρει,
στο βράχο και στην πέτρα τα βήματά μου μέτρα
που τα σκαλίσαν οι καιροί.

Η διψασμένη αγκαλιά είναι του μαχαιριού φωτιά
και τα παλιά θα κάψει,
θα κάνει φως τη μοναξιά, βάλσαμο και παρηγοριά
θα στάξει.