Στο νου μου άνοιξη, του καλού σημάδι,
ζωή και άρνηση τ’ απαλό σου χάδι.

Θάλασσα να ήσουνα, βράχος θα `χα γίνει,
κύμα να τη λεν την αγκαλιά,
θάλασσα να ήσουνα, κάτι θα `χε μείνει
γη να τ’ ονομάζουν ή στεριά.

Κίνησ’ ο νοτιάς να βρει χαμόγελο
να σου το φορέσω,
ό, τι κι αν χρωστώ γι’ αυτό το όνειρο
φως μου θα τ’ αντέξω.

Θάλασσα να ήσουνα, βράχος θα `χα γίνει,
έρωτα να λεν ό,τι πολύ πονά,
θάλασσα να ήσουνα, κάτι θα `χε μείνει
σώμα να το λέω ή καρδιά.

Μικρή κι απέραντη, των ματιών μου χάρη,
στιγμή αγέννητη, μπρος σου το σκοτάδι.

Θάλασσα να ήσουνα, βράχος θα `χα γίνει,
κύματα να λένε τα φιλιά,
θάλασσα να ήσουνα, κάτι θα `χε μείνει
τέλος να το λένε ή φωτιά.

Σου `φερ’ ο νοτιάς ζεστό χαμόγελο,
δες με να το νιώσω,
ό, τι κι αν χρωστώ γι’ αυτό το όνειρο
φως μου θα το δώσω.

Θάλασσα να ήσουνα, βράχος θα `χα γίνει,
έρωτα να λεν ό,τι πολύ πονά,
θάλασσα να ήσουνα, κάτι θα `χε μείνει
σώμα να το λέω ή καρδιά.