Δρομολόγιο καθημερινό στη γραμμή και στη σειρά μου
Τη βροχή πως την αντιπαθώ μου χαλάει τα μαλλιά μου
Κάθε μέρα που περνάω από δω και χαζεύω τα έργα του μετρό
Μόνο για ένα πράγμα ανυπομονώ να ‘ρθω αγόρι μου να ‘ρθω να σε βρω

Να χαθώ μέσα στην αγκαλιά σου και να μείνω μέχρι το πρωί
Θέλω σήμερα να είμαι δικιά σου ποιος ξέρει αύριο αν θα ζει
Κι αν θα με θες εσύ

Τούτη η πόλη με στενοχωρεί και τσακίζει τα όνειρά μου
Ποιος μπορεί στο σπίτι να κλειστεί βγαίνω πίνω στην υγειά μου
Τώρα σαν σκιά θα περιπλανηθώ αφού αγόρι μου δεν είσαι πια εδώ
Μα ένα πράγμα μου τρυπάει το μυαλό ως πότε θα μπορώ, ως πότε να αντισταθώ

Ποιος μπορεί να αδιαφορήσει ποιος μπορεί
Ποιος μπορεί να με πληγώσει πιο πολύ
Ποιος μπορεί να μ’ αγαπήσει, όχι εσύ