Άνοιξ’ η πόρτα και μπήκε σαν δεσμίδα προβολέα
ήρθε κοντά μου, φορούσε ένα ξεβαμμένο μπλουτζινάκι
με το πουκάμισο σφιγμένο στη κοιλιά.

Άναψε ένα τσιγαράκι, κέρασε κι εμένα,
εγώ δεν είχα φράγκο να κεράσω, της έδωσα να πιει
από μια μπύρα που έπινα εγώ, εγώ και άλλοι τρεις.

Σήκωσε το μπουκάλι τη ρούφηξε όλη
και μου `πε στ’ αυτί ψιθυριστά:
"Αράμπα γκάνι κιου κε σόνι γκάρντ εν ".

Ρώτησα αδιάφορα "πώς παν τα κέφια,
πώς από δω και μας θυμήθηκες γλυκιά μου;"
Χαμογελούσε και μ’αγκάλιαζε σφιχτά
κι από τις τσέπες μου μου πήρε τα κλειδιά μου.

Μου `πε να `ρθει να κοιμηθεί στο αυτοκίνητό μου
σκέφτηκα, βρήκα τρόπο ν’ αντιδράσω,
δεν ήθελα να γίνω βαθμοφόρος και είπα:
"Είμαι εγώ, εγώ και άλλοι τρεις".

Σήκωσε το κεφάλι, μου κλείνει το μάτι
και μου `πε στ’ αυτί ψιθυριστά:
"Εγώ, εσύ κι οι τρεις οι φίλοι σου
όλοι μαζί να τραγουδήσουμε με μια φωνή:
"Αράμπα γκάνι κιου κε σόνι γκάρντ εν ".