Είμαι διατηρητέο, είπε το χάος στους εργολάβους
Μέσα, τα πράγματα θα μείνουν όπως είναι.
Μικροαλλαγές μόνο στην πρόσοψη επιτρέπω.

Εν αρχή εγένετο χτές. Τάχιστα,
μόλις η διορατική αίσθηση
πρωτοβλέποντας τη μέρα χτισμένη έκραξε
αλίμονο, τι μικρή που είσαι. Δε φτάνεις
ούτε για ενός ατόμου μοναξιά.

Αναστατώθηκε ο πηλός. Τι συνέβη;
Στα σχέδια η μέρα έδειχνε ατελεύτητη.
Είδα φορτωμένο με πλίνθους και χούν
ένα ύποπτο πορτοκαλί φορτηγάκι.
Βρωμοδουλειά της δύσης;

Άφαντος ο κατασκευαστής.

Εκλήθη τότε επειγόντως η διακοσμήτρια τέρψη
Ειδική να μεγαλώνει το χρόνο
όπως τους μικρούς χώρους τα κάτοπτρα.

Και εγένετο η απατηλότης.
Ντυμένη παράδεισος:

Ύδατα βαθύφωνα, κιθαριστές ρυάκια
ο θόλος επάνω με τη γαλάζια τοπική
ενδυμασία της απόστασης ατσαλάκωτος
χωριουδάκια οικισμοί θέρετρα κελαηδισμών
ψηλά στις κορφές της αιώρησης
κάτω αλσύλλια περιβόλια οπώρες οφιοειδείς
φλογέρες που υπνώτιζαν δηλητηριώδη μήλα
τζιτζίκια διαρκείας καθ’ όλες τις τέσσερις
μπορεί και παραπάνω θερμές εποχές δεν ξέρω
όταν έφτασα εγώ ήταν κρύο
ισορροπίστριες δροσοσταλίδες πάνω σε φυλλαράκια
φιγούρες κοζάκικου χορού οι παπαρούνες
ο ρεμβασμός μερακλωμένος να ρουφάει
με το καλαμάκι του απανωτά αεριούχα αηδόνια
η αιδώς μ’ ένα πολύ σκιστό στο πλάι
κατακόκκινο φύλλο συκής να χορεύει
μ’ έναν νοσταλγό μετανάστη λόγο
η δε υπακοή
που ραβόταν στην ίδια μοδίστρα με την απατηλότητα
ντυμένη κι αυτή παράδεισος.

Τα πρώτα καλλιστεία.

Μίς κόσμος εξελέγη η αιωνιότης.
Δεν παρέστη.

Και εγένετο πάλι χτές.
Για να μη χαθεί όπως το προηγούμενο
το συνόδεψαν λίγο παρακάτω
οι φωτογραφίες.

Έπεσε άπνους η διάρκεια.
Νόμιζαν πώς κοιμόταν.
Τη μπάτσιζαν της έριχναν κουβάδες φιλιά.
Τίποτα.
Μόνον ατελεύτητος νύχτα.

Κι ακούστηκε ο πρώτος δίποδος λυγμός.
Τον είχε δαγκώσει το μήλο.

Που ήταν οι πρώτες βοήθειες των ονείρων.
Δεν τους είχε δοθεί προτεραιότης;’
Λάθος. Κάθε μεγαλεπήβολη πήλινη περιπέτεια
εν αρχή πλάθει τους τραυματιοφορείς της.

Άρον άρον εγένετο αύριο.
Αλλά ήταν πλέον πολύ αργά.