Όταν η λύπη συναντά την χαρά περνάει ο θάνατος ξυστά
νεκρώνουν όλα μπροστά...
πόσο μάταιο να κοιτάς κενά αντικριστά
έχει γίνει η μισή ζημιά, χτυπάς μα είναι κλειστά
αφού απέχει τόσο δα για το τίποτα η θλίψη,
είναι απλά κακή στιγμή ή ο πόνος μου `χει λείψει;
το κεφάλι είναι εύκολο να σκύψει
να δώσω μια να φύγω από `δω θέλω κι ότι προκύψει...
γιατί...
δεν μεθύσαμε ακόμα πολύ από ζωή
μέτρηση αντίστροφη και πάμε πάλι απ’ την αρχή
είναι αγνή η επαφή μ’ ότι μετράει με μουσική
και πρέπει να `μαστε τρελοί που πιάνει χίλια η ψυχή...
στου ουρανού τη νοητή γραμμή με φίλους μαζί
γίνεται ένα με τη γη...
κι είναι ανάγκη αυτό το σύννεφο το μαύρο να πνιγεί
λαμπερή η επαφή με αλλαγή... αρκεί.
Κι είμαι εδώ να κυνηγάω τον εαυτό μου ώρες ώρες
μαθαίνω απ’ τις μπόρες, είναι ωραίες ανηφόρες,
ανοίγουν διάπλατα του ματιού οι κόρες
εικόνες απ’ του ονείρου τις χώρες κυλάνε μπροστά
μα οι κατηφόρες είναι ανάσες, δεν ζητάνε πολλά
της φαντασίας χώρο πλούσιο θέλω μονομιάς,
ψάχνω βαθιά στα εσώψυχα συμβουλές για την χαρά
μα είναι όλα μπροστά, πάμε για άλλα γερά...
Δε μεθύσαμε ακόμα πολύ από ζωή...
πάμε πάλι απ’ την αρχή
είμαι κι εγώ εκεί, είσαι κι εσύ εκεί,
η μουσική ανταμοιβή όταν το θες είναι εκεί
κι είναι η μόνη αφορμή που μας βγάζει απ’ το κελί..
τι αξίζει τελικά;
ότι σου δίνει πνοή...
Δε μεθύσαμε ακόμα πολύ από ζωή...
πάμε πάλι απ’ την αρχή
ήμουν κι εγώ εκεί, ήσουν κι εσύ εκεί,
η μουσική ανταμοιβή δε μας ήταν αρκετή...
δεν τελειώνουν όλα εκεί...ρε δε πάει να γαμηθεί...Σαν να ανοίξανε πόρτες διάπλατα
κι επιτέλους είδα την αλήθεια κατάματα
μιλώ για αυτά τα θαύματα που τείνουμε να τα ξεχάσουμε
μουσικές συνευρέσεις κι αναζητήσεις
αυτά μας φτιάξανε...
μα χάσαμε το νόημα στο κόλλημα που φάγαμε
ο καθένας για τους λόγους του
κι έτσι ο καθένας έμεινε μόνος του και έγινε κανένας
στο κέντρο της αρένας είναι ο πυθμένας
όμως πήρα μια ανάσα κι έφτασα στην επιφάνεια
με κούρασε η μιζέρια και η αδράνεια,
είναι παράνοια να ψάχνουμε την άκρη ενώ βρισκόμαστε εκεί
σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του ώσπου να κουραστεί,
άσε το φως που έχεις μέσα σου λοιπόν να ξεχειλίσει,
το ταξίδι είν’ ισόβιο, δεν έχει ακόμα σταματήσει
το ξέρω πως κοιμάσαι, το ξέρω σαν κι εμένα πως φοβάσαι
μα όχι πλέον...
είναι καιρός για γιορτές, ας πιούμε στις καλές μας στιγμές
ας μάθουμε επιτέλους να ζούμε με τις παλιές μας πληγές
χωρίς ενοχές μα με συνείδηση
βγες απ’ την ύπνωση, βάλε αφύπνιση
γιατί περνάν’ τα χρόνια, περνάνε τζάμπα
και τείνεις να γίνεις αυτό που μισούσες πάντα
ίσως τα λέω όλα αυτά για να τα ακούω πιο πολύ,
ίσως γιατί δε μεθύσαμε ακόμα πολύ από ζωή...
Δε μεθύσαμε ακόμα πολύ από ζωή...
πάμε πάλι απ’ την αρχή
είμαι κι εγώ εκεί, είσαι κι εσύ εκεί,
η μουσική ανταμοιβή όταν το θες είναι εκεί
κι είναι η μόνη αφορμή που μας βγάζει απ’ το κελί...
τι αξίζει τελικά;
ότι σου δίνει πνοή...
Δε μεθύσαμε ακόμα πολύ από ζωή...
πάμε πάλι απ’ την αρχή
ήμουν κι εγώ εκεί, ήσουν κι εσύ εκεί,
η μουσική ανταμοιβή δε μας ήταν αρκετή...
δεν τελειώνουν όλα εκεί... ρε δε πάει να γαμηθεί...