Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυομιση ώρα της νυχτός
κι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός
μπρος στο κάθε τραπεζάκι.

“Γεια σου, Kωνσταντή βαρβάτε”!
― Kαλησπερούδια αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε;

Ένας σού `δινε ποτήρι κι άλλος σού δινεν ελιά
έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά
κι αν σε πείραζε κανένας, αχ, εκείνος ο Tριβέλας,
έκανες, πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας.

Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά
η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Aχ, πού `σαι, νιότη, που `δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!