Μετράω προβατάκια κάθε βράδυ
όσο εσύ κοιμάσαι απαλά
και κλαίω σιωπηλά μες στο σκοτάδι
με θλιβερή και χθόνια χαρά.

Παλιά μπαινόβγαινα στα όνειρά σου
μα τώρα γίναν πια ψηφιακά
παρέλυσε η κρύα αγκαλιά σου
κι είναι σαν να`ναι μίλια μακριά.

Πες μου πού αιωρείται κάθε βράδυ
των μυστικών σου η κλειστή φωλιά
κι εγώ θα κατέβω κρυφά στο Άδη
να κλέψω τη θαμμένη μου καρδιά.

Σαν τη χιονάτη ήρεμα κοιμάσαι
στης Σελήνης την κρυφή πλευρά
σε ξαγρυπνώ σαν όγδοο νανάκι
που δε γνωρίζει ξόρκια μαγικά.

Τρέμω ότι μια μέρα άγγελέ μου
θα σε ξυπνήσει το γλυκό φιλί
που δε θα`ναι απ`τα δικά μου χείλη
κι είναι αυτό μια σκέψη οδυνηρή.