Σαν ιδέα είναι τόσο απλή,
το κερί καίγεται τόσο μόνο.
Με ξαναγεννάει άψυχο
σε μέρος σκοτεινό και ύποπτο.
Από την άλλη όμως, αυτές οι σκέψεις
φαντάζουν τόσο φωτεινές.
Έλα σ’ αυτό το παράξενο μέρος,
σου φυλάω μια θλίψη θανάτου.

Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,
κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,
να η γραμμή, μπες στη σειρά,
σε λίγο πεθαίνεις,
όχι, όχι, ναι.

Τα πρόστυχα μάτια σου
πακετάρουν ψυχρά,
τα χείλη σου δε βγάζουν ήχο.
Κι όμως παρά το λούκι της φυλακής
σε παίρνει για ένα γύρο.
Μου τη βιδώνει η επιμονή σου
να υποφέρεις τόσο όσο ποτέ
δε θα καταλάβεις.
οδήγησέ με μακριά,
έλα μέσα μου,
δες το μυαλό μου τρελαίνεται.

Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,
κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,
κάνε με δικό μου, αγάπησέ με
με αγάπη τυφλή.
όχι, όχι, ναι.

Δε θά `σαι μόνη σου πια
τώρα μαζί σου κι εγώ
χωρίς φόβο βυθίζομαι.
Καθισμένη σ’ ένα μπαρ
αγαπούλα μου,
μοιράζεσαι την αγάπη σου.
Αγγελικό μου προσωπάκι,
είσαι μια σκιά
κι η λάμψη είναι αόρατη.
Κανένας δε σ’ έκανε ν’ αποφασίσεις
αν θα παραμείνεις τυφλή.

Κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν,
κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν.
Κατάρα, κατάρα σ’ αυτό το ταξίδι
που φέρνει αγάπη.
Όχι, όχι, ναι.