Και πού `ναι η νύχτα σου και το νησί σου
πού είν’ η ώρα σου και τα σκαριά
πού `ναι η άμμος σου και τ’ ακρογιάλι
πού πάν’ τα στήθη σου μες στα σφυριά.

Σε θέλω σούρουπο να με δικάσεις
νύχτα του σίδερου ώρα νωπή
μες στο σκοτάδι σου να με ξεχάσεις
για νύχτες π’ άφησα να μ’ αρνηθείς.

Σίδερο χύθηκα πάνω στη ρίζα
κι η φλόγα μαίνεται καθώς χυμά,
μέταλλα ζήτησα μέταλλα βρήκα
το στήθος μέσα μου ρόδο μη ζητά.

Φεύγω τραγούδι μου ήρθες και σ’ είχα
τα δάχτυλά μου νεροποντή,
βρέξε τις ώρες μου τα χέρια σμίχτα
πάνω στους στίχους μου βαθιά βροντή.