Ασκέρια σαν τ’ αστέρια της άνοιξης
λιθοβολούν το μισοφέγγαρο με μπαρουτόβολα
στις κορυφές των βουνών, στις πηγές των υδάτων
όπου δέντρο και θάμνος, όπου σπασμένη κολόνα,
όπου καμπαναριό, στις φωλιές των κτιρίων,
στων πουλιών τα περάσματα,
παντού φωνές Ελλήνων, πατήματα Ρωμιών
νεκρών και ζωντανών, ιαχές νικητήριες.
Όμως μέσα στο ψωμί ακοίμητο φωλιάζει το σαράκι.
Στο νερό της σαν άντρας το φαρμάκι τραβάει το δρόμο του,
στις μεγάλες ψυχές κατοικούν ο ληστής κι ο Σωτήρας.

Θα `ρθει καιρός με μολύβι καυτό να σφραγίσει τα στόματα
θα `ρθει καιρός με σκουλήκι σουρτό να τρυπώσει στα σώματα.
Θα `ρθουν αρχαίες πληγές να ρημάξουν τα σπίτια,
θα `ρθουν γενναίες φωνές να μιλήσουν αντρίκια.
Πώς να μιλήσεις με την γλώσσα κομμένη στα δυο;
Τι τραγούδι να πεις με το `να χέρι στο ταμπουρά
και τ’ άλλο στη τρομπέτα;